Leonberger

Pochodzenie	Niemcy
Użytkowość	Pies stróżujący, do towarzystwa i rodzinny
Klasyfikacja F.C.I.	Grupa 2   Pinczery, sznaucery,                  molosy i szwajcarskie psy do bydła.                  Sekcja 2.2 Molosy typu górskiego.                  Nie podlega próbą pracy.
Wielkość	Wysokość w kłębie :  Psy: 72 do 80 cm (pożądana średnia - 76 cm).  Suki: 65 do 75 cm (pożądana średnia – 70 cm).
Masa	50 – 80 kg

Pochodzenie

Na przełomie lat 30-tych i 40-stych XIX wieku Heinrich Essig, burmistrz miasta Leonberg oraz hodowca psów utrzymywał, że stworzył nową rasę psów - leonbergery. Miała ona powstać przez skrzyżowanie suczki nowofundlanda (landseera) z bernardynem. W kolejnych kojarzeniach dodane zostały prawdopodobnie pirenejskie psy górskie. Zamiarem hodowcy było uzyskanie zwierząt przypominających lwa (który widnieje na herbie miasta Leonberg).

Pierwsze leonbergery urodziły się w 1846 roku. Leonbergery szybko zdobyły popularność i znalazły się w domach Napoleona II, cesarzowej  Austro-Węgier Elżbiety, Otto von Bismarcka, cesarza Napoleona III i króla Anglii Edwarda VII. 

Populacja została znacznie uszczuplona w trakcie II Wojny Światowej. Można powiedzieć, że dzisiejsze leonbergery wywodzą się z 8 psów, które przetrwały wojnę. Rasa została odbudowana w Niemczech, Wielkiej Brytanii i Ameryce Północnej.

Wygląd

Leonbergery są dużymi, masywnymi psami, dobrze umięśnionymi, a jednocześnie niesamowicie eleganckimi i harmonijnie zbudowanymi. Mają mocny, prosty grzbiet, głęboką, owalną klatką piersiową oraz mocne, muskularne kończyny. Uszy osadzone wysoko, średniej wielkości, wiszące. Oczy dopuszczalne od jasnobrązowych do bardzo ciemnych, bez widocznej spojówki. Ogon powinien być dobrze owłosiony, w spoczynku luźno opuszczony, w ruchu lekko zakrzywiony, raczej noszony poniżej linii grzbietu (według wzorca). 

Sierść powinna być gładka, dopuszczalna lekko falującej, długa i przylegająca. Na szyi i klatce piersiowej tworzy kryzę, szczególnie obfitą u samców. Na przednich nogach tworzy wyraźne pióra i obfite portki na udach.

Dopuszczalne umaszczenie powinno być lwie, czerwone, brązowo czerwone lub piaskowe (jasno żółte i kremowe) oraz wszelkie odcienie pośrednie, zawsze z czarną maską. Dopuszczalne czarne końce włosów, ale czerń nie powinna przeważać w umaszczeniu. Rozjaśnienie maści na spodzie ogona, piórach i portkach nie powinno być aż tak znaczne, aby wyraźnie odróżniało się od maści zasadniczej. Biała plama lub krawacik na klatce piersiowej i białe włosy na palcach są tolerowane. 

Temperament/Zachowanie

Leonberger jest psem spokojnym, zrównoważonym, niehałaśliwym i podatnym na szkolenie (jak na molosa). Potrzebuje stałego kontaktu z ludźmi i wczesnej socjalizacji w wieku szczenięcym. Źle znosi samotność. Nie jest to odpowiedni pies do biegania przy rowerze, ale chętnie pójdzie na długi spacer. Jego właściciel nie musi prowadzić bardzo aktywnego trybu życia.

Ze względu na rozmiary wskazane jest podstawowe szkolenie z zakresu posłuszeństwa. Wymaga konsekwencji w prowadzeniu i jednocześnie delikatnego traktowania. Zabawy psa z dziećmi powinny być zawsze nadzorowane - zwłaszcza, że swoją masą może dziecko bez problemu, niechcący przewrócić.

Według wzorca: "Będąc psem rodzinnym, leonberger doskonale sprawdza się we współczesnych warunkach mieszkaniowych i życiowych; można go zabrać ze sobą wszędzie. Wyróżnia się niezwykle przyjacielskim nastawieniem wobec dzieci, nie jest lękliwy ani agresywny. Jako pies do towarzystwa jest układny, posłuszny i nieustraszony w każdej sytuacji.

Szczególnie ważne cechy temperamentu leonbergera to:

• Pewność siebie i nadzwyczajne opanowanie.
• Średni temperament (także, gdy chodzi o chęć do zabawy).
• Chęć podporządkowania się.
• Wysoka zdolność zapamiętywania
• Niewrażliwość na hałas"

Należy pamiętać, że nie każdy pies musi lubić dzieci zwłaszcza jeśli nie zostanie z nimi zapoznany w wieku szczenięcym. Nie powinien być traktowany, wbrew obiegowej opinii, jak duży misiek. 

Zdrowie 

U leonbergerów bardzo ważne jest prawidłowe żywienie. Młode psy powinny dostawać karmę dla psów olbrzymich, zawierającą substancje wspomagające rozwój stawów (glukozaminę oraz chondroitynę). Dorosłe psy są mniej wymagające, jednak posiłek trzeba rozdzielić co najmniej na dwie porcje i zapewnić spokój po jedzeniu.

Jak większość ras olbrzymich leonberger może być obciążony dysplazją stawów biodrowych oraz skłonnościami do rozszerzenia i skrętu żołądka. Zdarza się także osteochondroza i młodzieńcze zapalenie kości. Może pojawiać się niedoczynność tarczycy, spotykane są wady ustawienia powiek.

Młode psy nie mogą być obciążane zbyt dużym wysiłkiem fizycznym (zbyt długie spacery, intensywne zabawy). Wysiłek powinien być stopniowo zwiększany i dopasowany do możliwości psa. Nie powinien chodzić po schodach. 

Długość życia wynosi średnio 11 lat.

Pielęgnacja

Do pielęgnacji należy używać szczotki z metalowymi drucikami, metalowego rzadkiego i gęstego grzebienia, nożyczek, filcaka. Jeżeli chcemy ograniczyć ilość sierści w domu psa powinno się wyczesywać co najmniej raz w tygodniu, częściej w okresie intensywnego linienia. Należy wycinać włosy pomiędzy opuszkami łap oraz przyciąć włosy wystające poza palce, skracać najdłuższe włosy pod uszami.

Kąpać psa należy, gdy jest to rzeczywiście potrzebne. Leonbergery schną bardzo długo przez co zwłaszcza w okresie zimowym konieczne jest ich dodatkowe dosuszanie np. suszarką.

Źródła:

http://www.zkwp.pl/zg/wzorce/145.pdf 

https://pl.wikipedia.org/wiki/Leonberger